Wel, vandaag een bergetappe op het programma. En dat zou het zeker worden. Eerst een zachte aanloop, kwestie van de spieren op te warmen, en dan het betere klimwerk naar Rabanal del Camino. Een café americano en een chocoladekoek en ik kon er weer tegen. Zorgen dat er genoeg water mee was want de zon scheen fel en het was l vroeg heel warm. En dan de klim naar " Cruz de fero ". Dat klimwerk, dat was toch weer even wennen na al die ´ vlakke ´ etappes. Enkele honderden meters aanpassen om het juist ritme te vinden en alles verliep vlot. Aangekomen aan het Cruz de Fero toch mijn rugzak neergezet om die stenen eruit te halen ( steentjes ). Een hele last viel van mijn schouders en mijn rugzak al direct een pak lichter. ( ha,ha ) Nu zouden alle lasten en zorgen moeten verdwijnen. We zullen wel zien. Verder naar Manjarin, het dorpje met de albergue die het hoogst is gelegen van de ganse Camino. Toch maar een rare plaats. Verder bergafwaarts richting Acebo. Dat zullen zowat de langste zes kilometers geweest zijn tot nog toe. Als je de Camino volgde, en niet de gewestweg, was dit een zeer steile, vol stenen en rotsen liggende afdaling. Op dat moment kan je niet genieten van de geweldig mooie natuur, tenzij je even stopt natuurlijk, Opletten waar je stapt was de boodschap. En blij dat ik was dat ik wandelstokken bij had. Hier zit ik nu in Acebo, het dorp met de scheve terrasjes. Verder niets te zien. Rusten, eten en mijn bed in, dat is wat ik nu nog ga doen. Pelgrimsgroet en tot morgen.